หลวงพ่อบุญจันทร์ จันทวโร เป็นพระป่าวิปัสสนากรรมฐานในสาย พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต เป็นลูกศิษย์หลวงปู่ตื้อ, หลวงปู่แหวน, ท่านพ่อลี, หลวงปู่ชอบ, หลวงปู่สิม ที่มีปฏิปทาน่าเคารพศรัทธาเลื่อมใสยิ่งนัก ท่านเป็นผู้มีจิตใจเด็ดเดี่ยวเด็ดขาดผาดโผนมาโดยตลอด

นามเดิมของท่านคือ บุญจันทร์ พงษ์สวัสดิ์ เกิดที่ ต.เมืองเก่า อ.พล จ.ขอนแก่น เมื่อวันอังคารที่ ๑๕ กุมภาพันธ์ ๒๔๖๙ ขึ้น ๑๕ ค่ำ ในครอบครัวชาวนาชาวสวน เมื่ออายุได้ ๘ ขวบ ท่านได้เรียนหนังสือที่โรงเรียนประชาบาลเมืองพล จนจบชั้น ป.๔ ได้ออกจากโรงเรียนมาอยู่ที่บ้าน ช่วยพ่อแม่ทำนาทำสวน

ครั้นอายุได้ ๑๗-๑๘ ปี ชีวิตความเป็นหนุ่มกำลังเจริญขึ้น กิเลส ความโลภ อยากได้ยินดี มันก็เจริญขึ้น จึงต้องทำงานต่างๆ ทำนาบ้าง ทำสวนบ้าง ค้าขายบ้าง หาปู หาปลา ทั้งวันทั้งคืน เพื่อเอามากินเอามาเลี้ยงพ่อแม่ เอามาขาย เอาเงินเก็บหอมรอมริบเพื่อจะมีครอบครัวในอนาคต

จนเมื่ออายุย่างเข้า ๒๑ ปี พ่อแม่ได้ปรารภกับท่านเรื่องจะให้มีครอบครัว แต่ท่านคิดว่าถ้ามีครอบครัวแล้วกลัวจะไม่ได้บวช เมื่อพิจารณาแล้วเห็นว่าจะต้องบวชทดแทนพระคุณพ่อแม่เสียก่อน ถ้าอยู่ในศาสนาไม่ได้ค่อยสึกออกมา แล้วจึงมีครอบครัวทีหลัง จึงบอกความประสงค์ให้พ่อแม่ทราบ ท่านทั้งสองก็ยินดีอนุโมทนาด้วย

ท่านจึงได้อุปสมบท เมื่ออายุ ๒๑ ปี วันที่ ๓๑ กรกฎาคม ๒๔๙๐ เวลา ๑๐.๓๐ น. ณ พัทธสีมา วัดสระจันทร์ ต.เมืองเก่า อ.พล จ.ขอนแก่น

ภายหลังจากที่ได้อุปสมบทแล้ว ท่านมีจิตเลื่อมใสศรัทธาในพระพุทธศาสนาอย่างหนักแน่น จึงได้กล่าวกับโยมพ่อว่า ทรัพย์สินที่ไร่ที่นาทั้งหลายให้ขายให้หมด หากท่านอยู่ในพระพุทธศาสนาไม่ได้ สึกออกมาท่านจะหาเอาเอง หากหาไม่ได้ก็จะกินดินแทนข้าว

และยังได้บอกกับโยมพ่อด้วยว่า ทรัพย์สินของโยมพ่อก็ขายให้หมดด้วย แล้วเอาเงินไปทำบุญ โยมพ่อเองก็ให้ออกบวชเสีย

หลวงพ่อบุญจันทร์ เป็นพระผู้ที่มีจิตใจเด็ดเดี่ยว อาจหาญตามแบบครูบาอาจารย์ที่ท่านได้ปฏิบัติมา ท่านเป็นอภิชาตบุตรโดยแท้ เพราะได้ชักนำให้โยมพ่อบวชพระและโยมแม่บวชชี เพื่อปฏิบัติธรรมจวบจนวาระสุดท้ายแห่งชีวิตของโยมทั้งสอง

ท่านธุดงค์จำพรรษาหลายที่ไม่ว่า อุดรธานี สกลนคร จันทบุรี พะเยา ลำปาง เชียงใหม่ และสถานที่ที่ท่านอาจหาญมาก เมื่อจำพรรษาที่ลำปาง คือ วัดป่าสำราญนิวาส เกาะคา ลำปาง

เรื่องมีอยู่ว่าขณะที่ท่านนั่งทำสมาธิอยู่นั้น มีคนวิกลจริตเดินเข้ามาในวัด ถือมีดมาไล่ฟันคนในวัด ผู้คนแตกตื่นกันหมด ยิ่งไปกว่านั้น คนวิกลจริตผู้นั้นวิ่งตรงเข้าไปหาโยมแม่ของท่าน ซึ่งปฏิบัติธรรมอยู่ที่นั่น ท่านได้ยินเสียงอึกทึกจึงออกมาดู ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นในวัด คนวิกลจริตผู้นั้นวิ่งเข้าไปที่กุฏิโยมแม่ของท่าน แล้วเงื้อมีดฟันลงที่คอโยมแม่เกือบขาด โยมแม่สิ้นใจต่อหน้าของท่าน ขณะที่เข้าไปช่วย ปรากฏว่า เมื่อภาพอันเสียดแทงใจทำลายจิตใจของมนุษย์ปุถุชนอย่างรุนแรง เมื่อท่านเห็นแล้วท่านพิจารณาและหันหลังกลับไปที่กุฏิของท่าน ภาวนาเพื่อดับความสลดสังเวชอย่างสงบ

ในวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา เช่น วันวิสาขบูชา ฯลฯ ท่านจะพาพระภิกษุสามเณรร่วมกันทำสมาธิภาวนา หลังจากสวดมนต์ทำวัตรเย็น จนกระทั่งถึงรุ่งเช้า เพื่อถวายชีวิตเป็นพุทธบูชา สละเป็นสละตายพระภิกษุที่อยู่ร่วมจำพรรษากับท่านจะต้องมีจิตใจที่เข้มแข็งเด็ดเดี่ยวจริงๆ มิเช่นนั้นแล้ว ต่างก็พากันย้ายไปจำพรรษาที่อื่นกันหมด

ว่ากันว่า เมื่อเริ่มแรกที่ท่านมาสร้างวัดถ้ำผาผึ้งใหม่ๆ ท่านต้องระเบิดหินเพื่ออำนวยความสะดวกในการสร้างวัด และทางเดิน ท่านไม่ได้ใช้ระเบิดลูกเกลี้ยง แต่ท่านใช้ไดนาไมต์มาระเบิดหิน พอวางชนวนเสร็จท่านก็เดินออกไป

น่าแปลกใจ ระเบิดไม่ทำงานสักที ท่านจึงเดินไปดู พระเณรที่อยู่ด้วยก็เฉย ไม่ไปด้วย คิดว่าไม่มีอะไร แต่เมื่อท่านเดินไปถึงจุดฝังไดนาไมต์ ระเบิดก็ทำงานทันที เสียงระเบิดดังบึ้มๆๆ สนั่นหวั่นไหว ฝุ่นฟุ้งตลบเป็นวงกว้าง พระเณรต่างตาลีตาเหลือกมองหน้ากัน ท่านเดินออกมาเอามือปัดอังสะสองสามที ไม่เป็นไรเลยแม้แต่น้อย

ในช่วงปลายชีวิต ท่านได้อาพาธเป็นอัมพาต ตั้งแต่ปี๒๕๓๑ ช่วงแรกท่านพูดไม่ได้เดินไม่ได้ แต่พอที่จะขยับแขนขวาได้ เมื่อมีญาติโยมมากราบไหว้ ท่านจะเขียนธรรมะใส่ในกระดาษ แล้วส่งให้อ่านแทนการเทศนา ตลอดระยะเวลาที่เป็นอัมพาตนี้ การรุมเร้าของวิบากขันธ์มิอาจหยุดยั้งเมตตาธรรมของท่านในการถ่ายทอดธรรมะแก่บรรดาศิษยานุศิษย์ได้ด้วยคำพูดในเบื้องต้น ด้วยตัวหนังสือในกาลต่อมา และสุดท้ายด้วยอากัปกิริยาที่ท่านพอจะแสดงได้ ท่านได้ละสังขารไปเมื่อวันที่ ๓๑ มกราคม ๒๕๔๓ สิริอายุ ๗๔ ปี